Euskotren Ligako lau traineru gipuzkoarrak berdinak dira orain hiru denboralditik (Hondarribia Bertako igogailuak, Donostiarra Lacturale, Orio Orialki eta Donostia Arraun Lagunak), halere, beste probintzietako arraunlarien presentzia gero eta nabarmenagoa da, baita beste autonomia-erkidego batzuetakoa ere, Galiziakoa kasu.
Orio Orialki egungo txapeldunak 2019ko denboralditik bi arraunlari galiziar izaten jarraitzen du: Vicky Piñeiro eta Sandra Piñeiro. Donostiarra Lacturalek ere Galiziako bi kirolari ditu: Andrea Oubiña eta Natalia Tubio. Donostia Arraun Lagunakek, Galiziako hiru arraunlari izango ditu. Cristina Simoes, aurreko denboraldian iritsi zena, eta Alejandra Rios eta Laura Martinez, udara honetan taldea sendotu dutenak. Bi fitxaketak iaz Hibaikan aritu ziren ETE ligan eta aurredenboraldian euren jaiotza-klubetan egin ostean iritsiko dira, eta Euskotren ligan lehiatuko dira lehen aldiz. Hondarribia Bertako Igogailuak, berriz, Galiziako arraunlaririkk izango ez duen traineru bakarra izango da.
Laura Martinez eta Andrea Oubiña bat datoz: «Galizian harrobi oso ona dago, eta horren erakusgarri da gero eta arraunlari gehiago etortzea Euskadira». Bestalde, Tubio «oso pozik dago taldekide ohiak beste talde batzuetan ikustean, ilusio handia egiten dit, nahiz eta orain aurkariak izan». Kantitatean Sandra Piñeirok eta Cristina Simoesek ere eragina dute, baina oraingoan jatorria zehaztu gabe, «zenbat eta arraunlari gehiago izan, orduan eta maila handiagoa izango du txapelketak, eta, beraz, ona da jendea arraunean egitera animatzea», esan dute.
Denei igartzen zaie denboraldi berri baten atarian egoteko ilusioa, baina, horregatik, ez dira atzean dagoen lanaz ahazten, baita horrek dakarren sakrifizioaz ere. Adibidez, Sandra Piñeirok «arraunean egiteko bakarrik» dagoela esan du. Etxea uzten duzu, eta hemen zure bizitza egiten baduzu ere, eguneko 24 orduetan arraun egiteko eta zure onena emateko sakrifikatzen duzu». Vicky trainerukideak dioenez, «Galiziarrok atzean utzi dugu hemen egoteagatik. Liga oso lehiakor batean gaude, lanean jarraitzeko babesetako bat da».
Cristina Simoesek sei urte daramatza Galiziatik kanpo, eta familiarengandik eta lagunengandik aldentzen «ohituago» dago. Hala ere, badaki bere taldekideak aldeko puntu bat dutela, «familien eta lagunen babesak, konfiantza puntu bat ematen dizulako». Gainera, arraunarekin bizitzen ari dena «ez dut beste kirolekin bizi izan. Azkenean, zure lagunez egiten duzu zure babes zirkulua, eta hori oso pozgarria da».
Arraun Lagunaken kasuan, taldea «zatituta» dago. Simoesek, gainerako kideekin batera, Donostian egin du aurredenboraldia, batelen eta trainerillen denboraldia barne. Alejandrak Pueblan egiten zuen, eta Laurak Riveiran. Biak, distantziatik, duten handicapaz jabetzen dira. «Covid-19arengatik, ezin izan dugu taldearekin nahiko genukeen adina izan. Itsu-itsuan gaude, baina taldea ezagutzeko gogoz gaude, izan ere entrenatzaileak babes handia eman digu «. Alejandrak, bere aldetik, lehiaketa-denboraldiak egin izana eskertu zuen, «Traineruen denboraldirako egindako lan-motxila daukagu. Ez da gauza bera negu osoan ergometro lana egiten egotea «, gaineratu du. Donostiatik, Cristina Simoesek «lagunak etortzea desiratzen» dagoela esan du.
Denak uztaileko lehen asteburua iristeko gogoz daude, Nataliak eta gainerako patroiek denboraldian lehen aldiz estatxa hartu beharko baitute. Zoriak lehen estropada Galizian izatea nahi izan du, IV. Bandeira Cidade Da Coruña, «nire hiria ez izanda ere, galiziarrentzat gure etxea da. Gureek errazago dute estropada honetara joatea».
Amaitzeko, Oubiñak esan duenez, «bidea luzea da, baina esfortzu eta lanarekin, dena iristen da». Horregatik, nahi duten neska guztiak animatu nahi dituzte arrauna probatzera. Euskal Herrira etortzeko aukera dutenak, berriz, jauzi egitera ere animatzen dituzte, «Ondo ateratzen bazaizu, primeran, eta bestela, beste zerbait duzu ikasteko, baina EZ duzu izango», adierazi du Sandrak.
